Negende gedicht voor Maria Magdalena

Ik heb je aan de ketting van mijn slaap gelegd.
De kamer stuiptrekt en het bed wordt groot.
Mijn zaad bevlekt de lakens met violette tatoeages.

De lege lamp voltooit ondraaglijk het lichtjaar.

Wij weten weinig van de weelde, maar we weten
dat weelde niet meer wederkerig is. Immers
na de paartijd gaan de vrienden huiswaarts
blauw geschminkt als een onweer en somber.

De liefde leeft niet van de mens alleen.

---------------------------------------
uit: 'Gedichten', 1971.

Biografie van deze schrijver

liefde vergankelijkheid droombeeld

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 62 stemmen 44.854