Gedichten

gedicht (nr. 935):

Jij fluistert

Jij fluistert zoals een robuuste pianopalm
wat afgevlakt en afgezwakt door
gipswit omzwachtelde liefdes
die woorden die
Jij fluistert
zijn slechts hevig korte snikken
bloeien vrijelijk in de lente op de achtergrond
van de horizon aan elk regeleinde
stotteren ze vloeiend
en in uitgestreken vlagen
de laatste druppels rijpe
symfonie uit
hun kansloos gesneuvelde polsen

De zomer opent gewillig
een nieuw perspectief