Gedichten

gedicht (nr. 953):

Dagdroom

Wat schaft de pot, zo vraag
je sleurrijk stipt in
wedloop met de klok van zes.
En als vanouds voel ik

mijn kruipend bloed, waar het niet
gaan kan, woedend kolken.
Als stomend stoofvlees hang
ik slovend boven pannen.

Dit is het dus geweest. Al jarenlang.
Maar nee, genoeg! Meer dan genoeg
jouw polonaise aan mijn lijf. Ik zing mijn liedje
van verlangen elders, wacht mijn kansen
en ontdek de tafel. Voor je het weet ben ik
alweer broodnodig in de keuken.

Daar tref ik dan mijn witte keukenprins en paard.
Hij tilt mij achterop en samen kiezen wij het ruime sop.
Zo af en toe steels achterom een kus, verraadt
zijn passie. Hartstocht laat zich nog maar nauw bedwingen.

En aangekomen bij het suikerzoet paleis
Kan ik mijn pril geluk niet op en wil wel zingen.
Ook zijn passie is zo te zien niet meer te stelpen.
Maar plotseling sta jij weer in de deur met: ‘Kan ik helpen?’.