Gedichten

gedicht (nr. 978):

schaduwen

zonlicht klaterde overvloedig de ochtend in
het kleine meisje met de bal danste door ‘t gras
(ik droomde nog, dat ik dat was) en vlinders
waar je keek, het leek een spel van regenbogen

witte wolken wiegden langs strak hemelblauw
schaduwen bereikten de fietser langs ’t water
hij voelde het niet, pas later (toen de regen viel)
en de uitweg al vergeten, nog altijd niet te laat

paarse schemer vloeide door ramen in het huis
waar de vrouw reeds droomloos sliep, ontdaan
van kindertijd – onschuld was allang verleden
maar ze vroeg niets meer dan dit, schijnbestaan