inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 1.012):

Wie weet mij eindelijk

Wie weet mij eindelijk, welke dodentolk,
Te doen bedaren in gezworen haat.
Ik volg de vaderen om vroeg en laat
Mijn land te zien. Ik leef tegen een volk
dat zebrapaden aanlegt over wonden,
Dat boven onze botten steen op steen
Bewoont, dat leven wil voor zich alleen.
Leeft dan in angst. Ons bloed wordt niet geronnen.
Op hoeveel scherven vlees weerkeert het recht.
En opgeblazen domme wraak en gal
Is wat er rest, als hersenen gaan denken.
'Men mag een mens een leven niet ontschenken.
Ik hoop dat ik geen bommen maken zal.'

---------------------------------------
uit: '27 Gedichten en geen lied', 2000.

Schrijver: Ramsey Nasr
Inzender: tdh, 18 september 2006


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.0 met 23 stemmen aantal keer bekeken 15.023

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Marije Hendrikx
Datum:
5 oktober 2012
Ja .. helaas zo is Nederland ook... ' men mag een mens zijn leven niet ontschenken '

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)