Na de voorstelling
Net of er geen tijd meer is
om de voorstelling uit te zitten:
het voorgestelde gaat aan met een klap;
snel als een schaduw
van wolken over het gras beweegt het gedachte zich voort;
in het blauw van Antarctica handhaaft
de ozondrift zich;
iemand denkt een man
te zijn die sterft en dan ontwaakt.
Hoe dan de haren
mij op de armen werden bewogen wil ik niet weten.
Aan het lichaam van Dailor en Lula
met men ook mijn onleefbaarheid af,
en zelfs dat niet.
Het is alles zo echt,
dit niet willen wijken
van een korte veruitwendiging van de droom,
dat het zijn eigen voorstelling wordt,
zodat het nooit heeft bestaan.
-------------------------------------
Uit: 'Diep in Amerika', 1994.
Inzender: et, 28 november 2006
Geplaatst in de categorie: toneel