inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 1.097):

Bushalte Bagdad

Zo’n dag waarop hier
jonge spreeuwen leren vliegen.
Ze kwetteren en landen
met z’n zessen op een tak.
Het is half negen, in Irak
vertrekt een stadsbus
voor zijn dagelijkse rit.

Gewone mensen onderweg,
een bus vervuld van eigen
doodse stilte.
De stilte van de misdaad
in de nacht, of van een
wisse dood die op z’n kansen wacht.
Achterin Asraf en hij kijkt
naar buiten. De kraters in
de weg, hij kent ze allemaal,
twee keer per dag beleeft
hij hun verhaal.

Het lijkt alsof hij door het vuile
glas, ineens zijn broer ziet liggen.
Hij ziet zijn moeder, jong en mooi,
sindsdien ineens een oude vrouw,
een zombie die in stilte lijdt, vereenzaamd
en haar spraak voor altijd kwijt.
En hoe de toekomst tegenwoordig
slechts bestaat uit 's ochtends moeizaam
tot de avond verder leven.

De bus is laat, hij pakt zijn
boekentas om sneller uit te stappen.
Dat is het laatste wat hij weten zal
In Bagdad stijgt die dag opnieuw het dodental.

Schrijver: josephine banens
Inzender: wwdh, 12 februari 2007


Geplaatst in de categorie: oorlog

4.0 met 257 stemmen aantal keer bekeken 20.453

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Naam:
Melanie
Datum:
12 juni 2010
Dit is echt een heel speciaal gedicht. Ik moest een gedicht voordragen voor Nederlands, en dacht meteen aan deze. Toen ik het voordroeg in de klas moest mijn lerares huilen..
Naam:
Farah
Datum:
14 maart 2008
Hartverschurend, super goed geschreven.
Naam:
ikku
Datum:
20 april 2007
cool
Naam:
Anoniempje
Datum:
16 april 2007
Mooi gedicht. Echt hoe het is geschreven, de echte waarheid. Knap.
Naam:
anoniem
Datum:
4 april 2007
Ik moet voor school gedichten zoeken, en deze heb ik er zeker bij gezet. Het raakte mij echt!
Naam:
naamloos
Datum:
11 maart 2007
Triestig, maar waarheid...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)