inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 1.109):

Jaren heb ik in potten

Jaren heb ik in potten
zinnen geperst, op sterk water gezet
voor wie lezen wil dat tijd
ook dood kan gaan.

Maar hier maak ik geen woorden aan mooi:
ik ben oud.
En dood was ik al
toen ik voor 't eerst ter wereld kwam.

Ik ben moe, ik heb negen keer geleefd
en ben tien keer gestorven,
geloof me, slapen doe ik niet meer
en met dromen hou ik nooit nog op.

Meidoorn valt uit de woken en
zwavel sist op de daken,
maar in mij zwijgen de wolven,
in mij morrelen de kruiden niet meer.

Ik heb dagen gekookt, nachten gedestilleerd
en keer op keer kleefden dode alchemisten
aan mijn vel. Gisteren zag ik hen
verzuilen, gekromd om de
lillende pot zonsondergangen. Gisteren stierf
de laatste hond in mij.

----------------------------------------------
uit: 'Nergens is afstand dichter', 2001.

Schrijver: Kristin van den Eede
Inzender: wdt, 26 februari 2007


Geplaatst in de categorie: emoties

3.0 met 24 stemmen aantal keer bekeken 7.936

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Datum:
26 februari 2007
Email:
mobliviongmail.com
Eindelijk weer eens eerlijke poëzie, thanx.
Naam:
N.N.
Datum:
26 februari 2007
Email:
mooi

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)