inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 1.175):

De ontsnapping

Ooit moet ik haar witte hoofdje in mijn hoofd
haar kleine handen in de vorm van de mijne
niet geweten hebben. Ik weet dat niet meer.
Ik denk aan mij terug als altijd al haar vader.

Men zegt dat zij niet meer bestaat, dat zij
door een ingreep, wat woorden, een blik, een intentie
uit het heden verdampt is, maar ze moet
als olie ontsnapt zijn uit een lamp die kapot viel

want ik ken haar en ik ken toch de wereld?
Zij hoort hier en als ik zonder haar - desnoods
is zij de steen aan mijn voeten, die boom ver weg
in het stof van een helling, dat duifje daar.

--------------------------------
uit: 'Alles is nieuw', 2005.

Schrijver: Esther Jansma
Inzender: wb, 10 juni 2007


Geplaatst in de categorie: familie

2.0 met 64 stemmen aantal keer bekeken 33.407

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Rina van Dijk
Datum:
10 juni 2007
Als je gedichten als deze leest, durf je toch zelf geen gedicht meer in te sturen?
Gelukkig kun je het lezen, en herlezen, en herlezen....

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)