inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 1.324):

Luna

Alsof het was bedekt met hevig licht
bleef haar lichaam mij weerkaatsen,
even zinloos dreigend
zoals de glans aan messen hangt.

Ik bedroog haar met geweld:
mijn lichaam liet haar voor de liefde leven,
haren werden touw toen ik ze opbond,
een verwonding opsmuk, een gevlamde tatoeage.

Voor mijn schoonheid moest zij dood.
Uit haar schreeuwden tegenstrijdige bevelen.
Vuistgroot trilde ik boven haar uit.
Vallen was genade.

----------------------------------------
uit: 'Otto. De juwelen het geweld.
Het geweld De juwelen', 1989.

Schrijver: Peter Verhelst
Inzender: ppvdb, 21 mei 2008


Geplaatst in de categorie: emoties

3.0 met 24 stemmen aantal keer bekeken 14.388

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)