Gedichten

gedicht (nr. 5.272):

Palimpsest

Hier stond vroeger een gedicht over Adam.
Over hoe hij Eva, die nog ongeschapen was, miste.
In dat gedicht deed ik wat schamper over de liefde;
ik denk niet dat je het mooi vond.
Ik gaf Adam de schuld:
van het bestaan van verlangen en
van de uitvinding van de liefde
en van de eenzaamheid.
Ik noemde de liefde een 'zoete lege mand' en
een 'tweesnijdend zwaard';
ik had het over 'het hart vol krabben'
en over 'het verenverlies der engelen'.
Ik weet nu dat ik niet het recht heb
me zo over het onderwerp uit te drukken.
Het spijt me.
Kom je snel weer terug?

--------------------------------
uit: 'Woekering', 2005.