inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 4.590):

Afscheid

Alledaagser kan een afscheid niet. Rafelig van woorden,
wensen, handen. Er was een kind dat ik moest zien.
Je hield het tegen het licht. Het greep ernaar.

Ik boog me diep. Zoiets duldt slechts de poëzie
van kaarten, het staccato van huwelijk en geboorte.
Je lag op afstand daar en eiste dat klaar

gebruik van woorden, lof op alles wat nu deugt:
- het kruipt en dicht nog niet.
't Was groter dan ons beiden toen ik je huis verliet.

----------------------
uit: 'Adel', 1994.

Schrijver: L.F. Rosen
Inzender: kdw, 23 augustus 2021


Geplaatst in de categorie: partner

3.0 met 50 stemmen aantal keer bekeken 13.324

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)