inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 32):

Andrew: Vergeten herinneringen

Nu leven we gewoon verder zonder elkaar
dat we het allemaal toch vergeten moeten zijn
hoe het was al die tijd, wij twee samen, met elkaar
de ware liefde, de frustratie, de wantrouw, de pijn.

Hoe je me ’t bloed onder m’n nagels haalde
en je binnensmonds nietszeggends onzin brabbelde
dat ik zo van je oppervlakkige kritiek baalde
en je alleen maar over ‘stappen’ en ‘party's’ babbelde.

Voor ons was er geen reden voor feesten want
alleen voor jou leefde ik terwijl ik stierf van binnen
en nog liever maakte ik mezelf van kant

Of zoals je me de laatste dag tegen de muur had gesmeten
me door elkaar schudde, was dat jouw manier van beminnen?
een troost: gelukkig ben ik alle herinneringen vergeten…

Schrijver: Kayleigh Vanderbilt, 17 mei 2001


Geplaatst in de categorie: liefde

3.0 met 7 stemmen aantal keer bekeken 4.547

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Barbara
Datum:
18 september 2002
Email:
.
Bedoel je soms te zeggen dat liefde je blind maakt, dat je dingen doet waar je zelf (uiteindelijk) niet achterstaat, maar toch gedaan hebt: voor die ander.
Bedenk dan als eerste: ik moet eerst mijzelf gelukkig maken en dan kan ik pas een ander gelukkig maken.
Je hebt er dus van geleerd en laat t niet weer gebeuren.
Succes!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)