Gedichten

gedicht (nr. 5.227):

Zolang zij waakt

Op tweehoog in de stad droomt ze
van vee dat pijn lijdt, een dak
dat brandend instort, en ze valt

verdiepingen lager op een matras van
haar bed. En is weer op tweehoog hoog,
al tast ze in het duister en vindt

niet wat ze zoekt. Zwart staat haar
goed en toch rouwt ze niet
altijd, wit is haar kleur voor de dieren

op zondag in haar oude dorp, na een nacht
waarin ze moeizaam vond wat ze niet
wilde, na een ochtend van weer vallen

in een bed van veren, waaruit ze dan vroeg.
Handig als je moet vliegen in een droom
om op tweehoog hoog te blijven. Handicap

voor wie bouwt aan een deur voor de dieren.
Zwart om ze te leren vliegen in de nacht,
wit om ze tweehoog hoog te doen vergeten. En

het dak, ach dat valt niet zolang zij ontwaakt.

--------------------------------------
uit: 'In duizend stukken', 1995.