inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 4.229):

Onbegonnen tijd

Op de rand van mijn slaap
treuzelt een gedachte.
Geduldig blijf ik wachten
tot zij komen zal of gaan.
Buiten blijft de tijd bedremmeld staan.
De aarde knipoogt naar de zon.
De maan verbleekt, de nacht wordt duister.
Ik wil niet slapen nog en luister
naar het zingen van de slang en van de draak.
Het is nog onbegonnen tijd als ik ontwaak
op de rand van een gedachte.

-----------------------------------------------
uit: 'Over de zee sprak het water niet', 1990.

Schrijver: Els van Stalborch
Inzender: mvdh, 15 augustus 2020


Geplaatst in de categorie: tijd

2.0 met 24 stemmen aantal keer bekeken 8.066

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)