Gedichten

gedicht (nr. 4.588):

In de stralend gouden avondgloed

In de stralend gouden avondgloed van Aelbert Cuyp
dromen de koeien als antieke goden. De spiegel
van het bergmeer opent het binnenste zien.
De hemel en de aarde rusten in elkander uit.

Men zou wel willen lopen over het gele water
en zo de wolken raken en nooit meer ontwaken.
Zeilen ruisen uit de verte als een meisjesstem,
of zijn het nevelen, en is de stem van Hem?

Waar na dit landschap nog naar toe te gaan?
en rode boom ontbrandt tegen weidskobalt.

Oranje sterren regenen door de spasmes van
zijn takken. Er is geen rust in het heelal.

slechts in tere deining van blauw en grijs en roze,
verzoent Piet Mondriaan de geest met de natuur.

--------------------------
uit: 'Parmentier', 2003.