Gedichten

gedicht (nr. 3.679):

De poppen in het gras

Door rood gereden of geslipt,
je weet het niet. De vrachtwagen
brak door de vangrail naar de wei
en ligt nu kolossaal te sterven.
Aan witte lakens doen ze niet,
de hijskraanbroeders. Een koplamp
brandt nog en de cabine juicht
van schlagers die naar buiten drijven
langs speerpunten van glas. Het stuur,
gemoffeld met een tijgerprint,
schokt als de truck wordt opgetakeld
en openbreekt: zijn grijze huid
van zeildoek scheurt.

Je ziet de poppen
ter wereld komen in het gras:
een vloedgolf rode glimlachjes,
lichamen met een eerste adem
uit Taiwan, om nooit uit te blazen.
Vogels, bij honderden, zijn nodig
om deze meisjes op te pikken:
bouw nesten voor ze in het bos,
ga broeden op hun huid zolang
het zomer is en trek dan weg.
Oneetbaar zijn hun ogen, zelfs
voor kraaien. Je weet niet wat ze zien
wanneer de mist het land in drijft
en wegen overspoelt.

------------------------------------------
uit: 'Zijn overhemden op jouw huid', 2010.