inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 1.623):

mijn kleine leven

mijn kleine leven verkruimelt
in de krimpende vuist die heet: tijd
hoe ik mijn lijfje
tegen zijn vereelte handpalm smijt
opnieuw opnieuw
wil ik met mijn voorhoofd
door zijn vlees en pezen heen
ik blijf hier niet
ik ben dit niet
dit verrimpelde kind
dat handenvol tanden verliest
en mandenvol haren
o kon ik toveren
ik klapte in mijn handen en
- alles stond stil -
en voor altijd was ik hier
traag vijlend aan dit bang gedicht
onder een zachte regendans van kindervoeten
en steeds weer steeds weer naderend
jouw altijd altijd warme huid

------------------------------
uit: 'Prit.stift.lippe', 2004.

Schrijver: Eva Cox
Inzender: bvdt, 29 juni 2010


Geplaatst in de categorie: tijd

3.0 met 14 stemmen aantal keer bekeken 7.186

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)