Gedichten

gedicht (nr. 1.613):

Voor de wind

Mijn adem gaat daar waar zijn handen gaan
en komt tot staan in vastgeklonken ogen.
Daarna is heel mijn evenbeeld bewogen
en raakt me, ook al raakt hij me niet aan.

Ik heb mijn lichaam dikwijls afgedaan
als bron van overmoed en onvermogen
die ik haast onverschillig op liet drogen.
Maar nu wil ik het water weer verstaan.

Zo lig ik als een landkaart uitgespreid,
vol leeggezogen aders, naakt en oud,
en wacht tot hij de weg gevonden heeft.

Maar ongelezen wordt het land bevrijd
als hij daarvan een stevig scheepje vouwt
dat zich nu licht aan wind en water geeft.

-------------------------------------
uit: 'Niet ik beheers de taal', 2004.