Staand*)
Versteend sta ik op deze aarde
met lange rok en omslagdoek
die hij strak rond mijn borsten
speelde, omdat dat van de wereld
moet. Zo ben ik opgevoed.
Mijn ogen hebben iris noch pupil.
Dus kijk ik maar naar binnen, wil
al wat buiten voorvalt binnen horen.
Van wat ik waarneem ligt rondom
mijn mond een lach bevroren,
die daar maar vriezen blijft. Ontdooi me,
tooi me met een hoed van bloemen
en lange stengels in m'n lijf.
*) gedicht bij vaas in de vorm van een staand meisje,
Lokri (Zuid-Italië), midden zesde eeuw v. Chr.
--------------------------------
uit: 'Een bittere navel', 1997.
Inzender: ava, 2 oktober 2010
Geplaatst in de categorie: vrouwen