inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 1.656):

Staand*)

Versteend sta ik op deze aarde
met lange rok en omslagdoek
die hij strak rond mijn borsten
speelde, omdat dat van de wereld
moet. Zo ben ik opgevoed.

Mijn ogen hebben iris noch pupil.
Dus kijk ik maar naar binnen, wil
al wat buiten voorvalt binnen horen.

Van wat ik waarneem ligt rondom
mijn mond een lach bevroren,
die daar maar vriezen blijft. Ontdooi me,
tooi me met een hoed van bloemen
en lange stengels in m'n lijf.


*) gedicht bij vaas in de vorm van een staand meisje,
Lokri (Zuid-Italië), midden zesde eeuw v. Chr.

--------------------------------
uit: 'Een bittere navel', 1997.

Schrijver: Hester Knibbe
Inzender: ava, 2 oktober 2010


Geplaatst in de categorie: vrouwen

3.0 met 27 stemmen aantal keer bekeken 11.591

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
3 oktober 2010
Prachtige woordvormgeving van een strak beeld, dat om bevrijding smeekt, borsten ingekneld door mannelijke wetten, puriteinse dwangbuizen, wat haat ik de macho-tirannie en de vrouwenonderdrukking!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)