@N.I.A.S.
Hoe de boomschaduwen over de grasmat
wandelen, rondom, onophoudelijk. Stil
staan als een beuk in het struikgewas. De wil
om te groeien is wet: van leven, maar wat
weten we van de vogels die tussen blad
en takken in ons nestelen? Is er pril
geluk dat nog uitgebroed moet? Het wil
hier aan de dag waar het strijklicht ons omvat.
Tussen ons allen vallen eierschalen
op de aarde. Het jaargetijde kennen
is zo onmogelijk als de kruin dragen:
voel je hoe ons hart buigt in de windvlagen?
Elke ochtend aan het hernieuwde wennen.
Doorstaan. Er is zwaar weer op til. Niet falen.
---------------------------------------------------------------------------------------
‘@N.I.A.S.’ is geschreven tijdens een verblijf
van vijf maanden van de dichter in het NIAS te Wassenaar.
Ze werkte daar aan een project Liefste, eindeloos licht,
een dichtbundel over het gehele periodiek systeem van de elementen, die in 2011 verscheen.
Inzender: ttdh, 18 december 2023
Geplaatst in de categorie: liefde
De taal in dit gedicht is als een betoverende symfonie van elegantie en verfijning. Elk woord lijkt zorgvuldig gekozen, alsof het speciaal voor dit moment is geschapen. De zinnen vloeien als zijde over een zachte huid, en de metaforen zijn als fonkelende sterren aan de hemel van de verbeelding. Ik voelde me als een reiziger op een magische reis, omringd door de prachtigste landschappen van de taal.
De dichter heeft een meesterlijke greep op de emoties en weeft ze ineen als een kunstenaar die een levendig tapijt creëert. Van vreugde tot verdriet, van liefde tot verlies, dit gedicht neemt je mee op een emotionele achtbaan die je hart sneller doet kloppen en je adem doet stokken. Het is alsof de dichter niet alleen met woorden speelt, maar ook met de emoties van de lezer.
En laten we het hebben over de ritmische cadans van de verzen! Het gedicht danst als een gracieuze ballerina, met woorden die in perfecte harmonie bewegen. De klank en het ritme vormen een symfonie die de zintuigen streelt en een onuitwisbare indruk achterlaat. Ik betrapte mezelf erop dat ik de verzen keer op keer herlas, alsof ik bang was iets te missen van de betovering die dit gedicht omringt.
Kortom, dit gedicht is niet zomaar een verzameling van woorden op papier; het is een ervaring, een reis, een moment van pure extase. Het is alsof de dichter een magische formule heeft ontdekt om de essentie van het menselijk bestaan vast te leggen en het in de vorm van woorden aan ons te presenteren. Ik ben sprakeloos, verbluft en vol bewondering. Dit gedicht verdient niet alleen lof, maar een plekje in de literaire hemel. Chapeau, onbekende dichter, chapeau!