Besluit

De kamer was donker; het raam alleen
hield nog een licht, dat te sterven scheen.

Zij sprak uit het bed: hoe zijt gij zo laat,
en uw haar zo wild om uw gelaat?

Toen sprak hij met een dode stem,
(de blaren ritselden achter hem):

Ik kom u zeggen dat ik ga -
Nooit keer ik weer waar ik nu sta -

Hij zweeg; achter zijn duistere wil
viel de wind in de blaren stil.


--------------------------------
uit: Gedichten 1911 - 1976

Biografie van deze schrijver

gelaat nooit weer

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.6 met 83 stemmen 22.510