inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 4.827):

Ring

Bij het houden van haar lichaam, vast
als een kind dat aandacht vraagt, maar
dan zwijgend, moeizaam lachend, zie ik
hoe een leven langzaam uiteenvalt

tot stof, tot zand, door mijn vingers, als
water in een rivier die rondgaat, eerst
ondergronds, dan omhoog over land
naar zee, het strand nu stil en rood.

Zij traant, ik troost. Met gesloten ogen
kijkt ze door mij heen, grijpt een hand
en schuift als een ring de herinnering

om mijn hart. Een geest verdampt,
stolt en neemt genoegen met een ander
lichaam, tijdelijk, tot ook ik verwaai.

------------------------------------
uit: Tot ook ik verwaai (2009)

Schrijver: Peter Swanborn
Inzender: R.D., 12 april 2022


Geplaatst in de categorie: psychologie

3.0 met 15 stemmen aantal keer bekeken 4.384

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)