inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 2.090):

Het doorgestreepte blijft te lezen

Zo zijn het vaak onze meest eigene gedachten
de meest nabije, de meest schrijnende,
die wij door moeten strepen,
uit moeten krassen.

Wij praten, een gat in de nacht.

Dit is het schrikkeluur, de uitgesponnen
schrikseconde. Als honden
zetten wij de tanden in het vod
dat ons zo dierbaar is.

----------------------------
uit: ' Doen en laten, 1994.

Schrijver: Judith Herzberg
Inzender: lp, 16 mei 2012


Geplaatst in de categorie: filosofie

2.0 met 31 stemmen aantal keer bekeken 12.342

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)