Gedichten

gedicht (nr. 2.215):

Een moederken te spinnen zat

Een moederken te spinnen zat -
ommendomme ging het rad...
'k En weet niet wel hoe mijn gedachten
mij op dat spinnend vrouwken brachten...

Zij draait en zingt in mijne ziel -
ommendomme gaat het wiel.
De zoete dwaze spoelen brommen
en 't garen loopt er ommendomme...

En 'k zie opnieuw de blauwe mei,
die liefde in mijn borste lei
en langs mijn herte rode blommen.

En 'k voel u ginder boven staan -
uwe zonnige ogen wenkend gaan
'lijk kalme hopen... ommendomme...

--------------------
uit: Verzen (1900)