De wind drijft
De wind drijft over de verlaten meren
het rimpelspel van een herinnering.
Oud wolkgevaarte spiegelt zich.
Verloren onderstromen
zoeken nu in het riet verheuld
in zingen onderkomen.
En sta mij bij: dit is een godsteveel.
De volheid van je vrouwenhaar
dat in verlangensspeling
verdolend rond je rijpe mond
haar licht bezwaart -
Hoe vind ik, nu dit vers:
dauwende neerslag, zich
te licht bevond,
nog evenwicht?
------------------------------------------------
uit: 'Loslippige liederen en ander jeugdwerk',
opgenomen in Tirade, 1985.
Inzender: DK, 6 september 2013
Geplaatst in de categorie: emoties