inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 2.377):

Uitvaart

Zo'n tien jaar terug voor haar gevallen;
het duurde maar een maand of drie.
Toen kwamen drank en jaloezie
en achterklap de boel vergallen.

Op zich geen grond voor nostalgie
- zo ging het vroeg of laat met allen -
maar het is vreemd nu ik de smalle
doodkist in deze aula zie.

Iets wat ik nooit geheel aanvaardde
blijkt plotseling ontstellend echt:

Dat ook door mij beminde vrouwen
verdwijnen in de natte aarde,

de handen op de borst gevouwen,
de voeten naast elkaar gelegd.

-------------------------------
uit: 'Oude gedichten', 1987.

Schrijver: Jean Pierre Rawie
Inzender: mb, 17 september 2013


Geplaatst in de categorie: emoties

3.0 met 12 stemmen aantal keer bekeken 10.985

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
lucas bouwman
Datum:
16 maart 2015
Email:
lucasbouwman41gmail.com
Topgedicht.Elke man (niet meer de jongste) die zijn liefdesherinneringen ook maar een beetje koestert kent deze weemoed, ook al wil de dichter doen geloven dat niet nostalgie hem drijft, maar slechts huiver voor de dood.
Naam:
Wim
Datum:
3 oktober 2013
Een gedicht dat ik op de grafsteen van mijn huwelijk zou willen beitelen....zo toepasselijk.....zo herkenbaar..

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)