inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 2.562):

Even

Door de open ramen ademt
ontspannen het huis. Ik zie
mijn vrouw voor de spiegel een rode
blouse passen - verwachting
maakt haar ogen jong als
de eerste dag. Ik hoor
het kind de trap op komen
met een mond vol vragen. Buiten
in de zomerdroogte zijn alle
geluiden rond en verend.

Aan lange draden van licht
zweven de acrobatische
vogels. Bomen staan in
wonderen te geloven.
En de wandelmensen maken
hun oude benen wijs
dat het groene leven nooit
meer eindigt. Even woont men
vreesloos en zonder verleden
in zijn eigen lichamelijkheid.

-----------------------------------
uit: 'De zon op mijn hand', 1956.

Schrijver: Bert Voeten
Inzender: gek, 22 mei 2014


Geplaatst in de categorie: lichaam

3.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 3.401

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
23 mei 2014
Even de ontsnapping uit de kille werkelijkheid van de vergankelijkheid. Dat heeft Bert willen vereeuwigen. Dat geheel onbezorgde moment. Toch heeft de mens dat 'even' gelukkig veel langer beleefd, dan de pessimist Bert dacht.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)