inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 2.713):

Witte nachtuil

Zij kijkt mij aan met kleine stippen
zij heeft geen naam, weegt niets, geen blad
voelt zich betast hoe stijf ze ook
zich vastklemt straks als ik het wil.

Ze is een driehoek van wit dons,
haar poten haken in mijn hand.
Geluk waar toch geen naam voor is
dan schoonheid die je zelf niet kent.

Je hoort het suizen
er is een betekenis
het is niet zegbaar

je mag het niet verliezen.

-----------------------------------
uit: Verzamelde gedichten', 1993.

Schrijver: Chris van Geel
Inzender: ds, 6 januari 2015


Geplaatst in de categorie: dieren

3.0 met 4 stemmen aantal keer bekeken 5.369

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)