Gedichten

gedicht (nr. 2.870):

Bezoek

Hij kent de weg, hij veegt zijn voeten
niet, neemt zonder vragen als vanzelf
sprekend de beste stoel, zet zich breeduit.

Dan komen grijsverteld de verhalen
waarin altijd hijzelf de hoofdrol speelt,
vol avonturen uiteraard. Ja ja, knik ik.

Soms valt hij stil, dan worden wit
zijn knokkels op de leuning, hij hijgt,
zijn ogen zoeken hulp, maar waar, bij wie.

Ik adem opgelucht als hij weer gaat,
breng, lichtelijk verstoord, de kamer
weer op orde, zoals het hoort.

------------------------------------------------
uit: 'Een zekere Ernst', meandermagazine 2015.