Gedichten

1891 - 1965

gedicht (nr. 5.095):

De wereld is een fluit met zoveel duizend monden.

De wereld is een fluit met zoveel duizend monden.
En elkeen blaast zijn lied. En ’t maakt een droef geluid
waarin ik niets van eigen klank heb weergevonden.
En gij? misschien hebt ge ook getikt aan meenge ruit
en werd ge als ik weer feestelijk wandelen gezonden.

Nochtans: ik heb gedroomd, gehoopt; en ik droeg boete.
‘k zag de Alpen, Vlaanderen en Straatsburg aan de Rijn.
Ik heb bemind. Ik sloeg de trommel in vele stoeten.
Ik pluisde in boeken die vol oude wijsheid zijn.
Ik heb gezocht, zo ’t kan, met handen en met voeten.

En ’t slot? ik hield daaruit als onontvreemdbaar deel
de troost van ’t eigen lied, wanneer ik stil gezeten,
des avonds, op de hoge berm een wijsje speel,
niet voor ’t heelal en de eeuwigheid, maar slechts voor ’t heden.
Dat maakt me een blijde dag te meer. En dat is veel.

--------------------------------------
uit: In den zoeten inval. (1955)