inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 2.953):

Moeders en zonen

Wanneer de moeders eindelijk slapen
verflauwt de onlust van de zonen.
Zij leven op en wrijven zich de handen:
de nacht is pas begonnen.

Het uur van misdaden en dromen
heeft reeds geslagen.
De straten zijn vol levensgrote meisjes,
ontvoeringen en drinkgelagen.

De zoon verlaat het huis, treedt als een zon naar buiten
in de sneeuw van het geluk, het liefdeloze
barmhartige genot, het boze, niet het broze,
maar 't harde en genadeloze.

En hij is vrij, vrij om te sterven,
zoals een wees, een wolf, een lied
dat wordt gezongen voor de sterren.
Maar moeders slapen niet.

----------------------------------
uit: Verzamelde gedichten (1993)

Schrijver: Adriaan Morriën
Inzender: JM-J, 5 december 2015


Geplaatst in de categorie: ouders

3.0 met 9 stemmen aantal keer bekeken 6.425

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Briesje
Datum:
29 maart 2018
Adriaan Morriën Willekeur

Het kind schokt in je buik
alsof het slikt en drinkt:
het leeft zich nu al uit
met zijn vervroegd instinct.

Het tast de wanden af
van zijn ontvangenis,
het warme natte graf
dat zijn geboorte is.

Het geeft jou overmoed
en dan maakt het je stil.
Jij neemt het in je bloed
en schikt je naar zijn wil.
Naam:
Marieke
Datum:
5 december 2015
Herkenbaar!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)