inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 3.040):

Zichtkaart

Nu deze weken weer voorbij
ritselen in hun morsbruine jassen
en bomen oude briefjes sturen
naar de zakken zaad van distels,
mosterdplanten en de rest
en steeds op hoop
van minstens dertigvoudig vrucht,

nu mijn haren witter dan de mist
en alles anders sinds ik me
het eerste licht herinnerde,
schrijf ik een mondvol
ogenblikken op een blad

papier. Tijd is een hand
die strooit. Er is een palm
die wacht. En al die jaren
zocht ik maar in wat rondom verschijnt.
Vergeefs: wie nooit weg is,
wordt niet gezien –

-------------------------------
uit: 'Idioom van geluk', 2016.

Schrijver: Inge Boulonois
Inzender: gdk, 21 maart 2016


Geplaatst in de categorie: tijd

2.5 met 12 stemmen aantal keer bekeken 2.181

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Jacob van Schaijk
Datum:
21 maart 2016
Mooi gedicht. Heeft iets van de eeuwigheid in zich, hoewel het over vergankelijkheid gaat.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)