inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 3.157):

Depressie

het is alsof je blik steeds meer naar binnen
gekeerd raakt je voorhoofd steeds
donkerder wordt je wangen steeds
strakker je mond steeds afstandelijker
dan enig iets wat ooit van mij
was je lichaam zo doorzichtig alsof mijn
hand zo door je heen kan als ik probeer
tegen te houden dat je verdwijnt je bent
onder ons maar hebt het contact
verbroken aan je handen kan ik
zien hoe verbeten je je soms nog vast-
houdt je vingernagels
verdwijnen het is alsof ik langs een
oever ren en reddingsboeien
uitgooi en touwen en takken en uit
alle macht schreeuw dat je moet
volhouden en vasthouden dat ik naar de
kant zal zwemmen dat ik me zal
opofferen dat ik de Here God zelf
uit de hemel zal plukken dat ik er alles
alles voor over zal hebben om je ogen
hun eigen uitdrukking terug te geven

-------------------------
uit: 'Lijfkreet', 2006.
Vertaling: Robert Dorsman en Jan van der Haar

Schrijver: Antjie Krog
Inzender: rm, 30 september 2016


Geplaatst in de categorie: emoties

4.0 met 4 stemmen aantal keer bekeken 3.559

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Bert Weggemans
Datum:
1 oktober 2016
Zo is het precies. "...om je ogen hun eigen uitdrukking terug te geven" - Antjie raakt hier de essentie van het langzame herstellingsproces na een diepe depressie.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)