inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 3.235):

Soms, als gij zwijgt en uit het venster schouwt...

Soms, als gij zwijgt en uit het venster schouwt
grijpt mij uw schoonheid als een wanhoop aan,
een wanhoop door geen troost te blussen,
niet door te spreken, niet door te kussen,
even groot als mijn bestaan, en even oud.

Dat ik u zien moet en u niet kan zijn,
van u gescheiden door mijn eigen ogen,
dat gij daar zit, zo buiten mij geboren,
het doet als een geboorte pijn.

Wanneer gij zwijgt en uit het venster ziet
komt soms de wind en hij beweegt uw haren,
die aan de boorden van uw voorhoofd staan
als aan een stilstaand water oeverriet.
Soms komt een wolk de hemel langs gevaren,
ik zie de schaduwen over uw ogen gaan.

Dan is het mij alsof gij eeuwig zijt,
of ik maar even bij u leven mag,
alsof mijn tijdelijkheid mij van u scheidt,
dan wendt uw hoofd zich om, ik zie uw lach.

Schrijver: M. Vasalis
Inzender: R.D., 25 december 2016


Geplaatst in de categorie: emoties

3.0 met 13 stemmen aantal keer bekeken 9.097

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Bert Weggemans
Datum:
25 december 2016
Machtig mooi! Een heerlijk gedicht om op Kerstmorgen te lezen. Dank voor het plaatsen!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)