inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 3.277):

Het Kind

Sedert de droomspin mij omspon
met duizend parelende webben,
zie ik hem spelen in de zon,-
het kind dat wij nooit zullen hebben.

Zijn ogen die het zonlicht vangen,
zijn klaar en helder als kristal
en onvertroebeld door verlangen:
ogen van voor de zondeval.

Hij glimlacht schuldeloos en wijs.
Zijn vogelstem streelt licht mijn oren.
Zijn wereld is het paradijs,
want hij is rein en ongeboren.

Ik mag mijn armen niet uitstrekken,
hem smekend met ons mee te gaan.
Waarom ook zouden wij hem wekken
tot een ontluisterd, aards bestaan?

Nimmer zal hij behoren bij
de uitgebloeiden, de verdorden
en nimmer lijden zoals wij
die nooit zijn ouders zullen worden.

-------------------------------------
uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.

Schrijver: Hanny Michaelis
Inzender: mk, 6 februari 2017


Geplaatst in de categorie: kinderen

3.0 met 15 stemmen aantal keer bekeken 4.148

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Bert Weggemans
Datum:
6 februari 2017
IJzingwekkend mooi gedicht - het thema doet me denken aan het motto van het theaterprogramma Achter de wolken schijnt de zon van Ivo de Wijs uit 1976 "Slechts hij is gelukkig die nooit geademd heeft".

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)