inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 3.382):

Nog steeds die luchten

Nog steeds die luchten, schaduwen van wolken
wegvluchtend op windrimpels in de rivier

Het landschap onherkenbaar veranderd
zeggen wij die nu leven, nu zien

Er is een wereld, diep beneden, hoog boven ons
die wij hier alleen vermoeden kunnen

Het moment na de laatste toon
voor de eerste herinnering: een ruimte
die bij iedere ontdekking verder uitdijt

De trein ratelt over de brug
ik kijk naar beneden, naar
een visser die even iets uit de diepte tilt.

------------------------------
uit: 'Achter de rug', 1997.

Schrijver: Bernlef
Inzender: dw, 15 juni 2017


Geplaatst in de categorie: landschap

4.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 2.536

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Walther Tempelaars
Datum:
19 mei 2021
Email:
walthertempelaars.nl
Na 3000 km wandelen in drie jaar over paden door de polders op een eiland voel ik mee met de visser uit dit gedicht....

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)