inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 3.542):

Mijn bestaan

Soms word ik wakker, bang
dat ik echt besta.
Angstig tast ik de muren af,
het bed, mijn nek
en zoek mijn gezicht,
maar ik kan het niet vinden.

Trillend sta ik op.
Ik doe het licht aan,
trek mijn onrust aan
en loop alleen
op de sneeuw die mijn hart bedekt.

Alles buiten
is nog steeds zoals het ooit gestapeld is.
Maar de wereld die mij koesterde,
tot ik ze geworden ben,
is verdwenen.

-------------------------------------------
uit: 'De maat van eenzaamheid', 2013.

Schrijver: Rodaan Al Galidi
Inzender: ldw, 18 januari 2018


Geplaatst in de categorie: emoties

3.0 met 15 stemmen aantal keer bekeken 3.712

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
MarijeHendrikx
Datum:
30 januari 2021
Zo prachtig; het taalgebruik, de manier van kijken, de mooie treurige muziek die erin klinkt en de herkenbaarheid als de grond onder je voeten verdwijnt...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)