Gedichten

gedicht (nr. 3.533):

Verleden dood

Ze wiegden zich, zwierven door tuinen
die ik niet meer ken. Gebakerd slapen,
de vleugels gevouwen in een lied. Nachtzwarte aarde.

Er vielen er veel die zomer. Uit schaduwbomen
vielen ze, van manen waar het ijsde. Het kind
een pop van nog geen meter hoog. En zo veel

gele snavels, zo veel stilte viel die middag op het pad.
Zou een vleugel bewegen met balsem van water?
Een kleine dood klopt in het kind, het is gemaakt

om te bewaken. Dit uur. Die tuin een kom.
De doodgevlogen vogels in hun doosjes.
Geruisloos sterft het kind ze na.
---------------------------------------------------
Uit: 'Een koorts van glas', 2007.