inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 163):

Bahr el Ghazal (Sudan)

Zand is een bed, korrel na korrel, het zacht
van haar neus wordt doof, gehoorzaam
is het lijf, de ledematen. Schaduw zamelt
plooien, ze is van kop tot teen bevriend.
Er is niet veel.

En alles moet nog, ze moet nog worden toegedekt,
van schoonheid nog, de vrouw nog uitgevonden.
Ze ligt te wachten dat het overgaat en dat een huis
rond haar ontstaat, tot op het bot, en dat het blijft

Sittina is de naam, haar ontstaan is schaarste.
Ze is acht, maar niet in haar adem, ze ruikt
naar ongewijde aarde en nog niet aanbeden.
Als een schil wordt ze oud, de pit verlegen.

En de zon is de maan, weerom, het wordt koel
als vel over ‘t been. Zand is een bed, van stof tot stof
bergt ze haar lenden, de slaap is as, de droom een sintel
en alleen als schade groeit ze, binnenin een noot.

Ze buigt haar zoute nek, ze biedt
gewilligheid, ze kan de vliegen behagen nu
de honger vergaat en het zand besluit.

Toen waren er nog negen.

Schrijver: Oliver, 2 september 2002


Geplaatst in de categorie: wereld

4.0 met 46 stemmen aantal keer bekeken 8.987

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
sara
Datum:
28 december 2003
Email:
sweet_saartje85hotmail.com
Mooi gedicht, prachtig! Weet je eigenlijk wat de titel betekent? Het is Arabisch, en ja, uit Sudan! Ik weet het wel, omdat ik Arabisch spreek. Als je het niet weet dan hoor ik het wel ff van je!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)