Rome zien en sterven...
Vurig, ja zelfs passioneel, jouw flanken
die mijn gedachten vasthouden, een ogenblik lang
en mijn dromen meenemen uit dit gevang
naar jouw oorden tussen druivenranken.
Groen, oneindig, zover het oog kan zien
hier tussen jouw heuvels en dalen,
waarin ik mezelf verlies telkenmale
en hoop op een teken van jou misschien...
Intussen valt de regen hier in stromen neer
en kilte omsluit mijn angstig lijf
de heimwee omvat mijn hart steeds weer.
Een gladiator kan geen vrijheid derven
ik weet me met mezelf geen blijf,
er rest mij slechts 'Rome zien en sterven...'
Geplaatst in de categorie: vrijheid