Je niet kennen
Je ligt er prima bij vandaag
Ik raak je even aan
Het is alsof je even naar me lacht
Alsof je mij nog een keer
Zwijgend voor je kunt zien staan
Voordat je rustig inslaapt voor de nacht
Net als die ene avond
Toen ik trillend bij je stoel stond
Omdat die ene jongen me bleef jennen
En die vage angst
Zo'n onbegrijpelijk gevoel vond
Je zei: Laat
Je niet kennen
De groeven bij je ogen
Die kenmerkend zijn voor jou
Gaan over in de nerven van je kist
Ze vertellen uitgebreider
Dan je zelf ooit kunnen zou
Van al de kansen die je hebt gemist
Geboren in armoe
En getogen in de oorlog
Voor huis en brood en kleren moeten rennen
En ook al stond het leven
Er vaak niet rooskleurig voor, toch
Dacht je: Laat
Je niet kennen
Je hebt verdomme tegenslag na tegenslag gekend
Wat dat betreft bleef weinig je bespaard
Je baan verdween, je vrouw ging naar een klootzak van een vent
Maar jij vond zoveel sop de kool niet waard
Dan zei je: Ach zo gaat dat en die dingen die gebeuren
Het leven laat zich toch niet anders plannen
Het komt zoals het komt en verder moet je maar niet zeuren
Want je laat
Je niet kennen
Een week of twee geleden
Kwam je zomaar even langs
Ik schrok, want je kwam bijna nooit bij mij
De trilling van je mond
Verraadde vagelijks iets bangs
En ik dacht: O, mijn god, het is voorbij
En toen ik je zag zitten
Met je handen op je knieen
Vermoeid van het bestralen en het scannen
Toen wist ik hoe het voelen moest
Wanneer de mensen die je
Achterlaat
Je niet kennen
Je ligt er prima bij vandaag
Zo kalm, in vol ornaat
De stilte is voor mij niet eens echt wennen
Ze vragen hoe het met me is
En ik zeg: Ach, het gaat...
------------------------------------------------------------------------
Uit: 'Dat lijkt warempel sandelhout', een boekje met teksten van de theaterprogramma's van Frank van Pamelen (1965).
Zie ook: http://www.frankvanpamelen.nl/
Schrijver: Frank van Pamelen
Inzender: C.d.W.-T, 21 augustus 2003
Geplaatst in de categorie: emoties