inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 394):

Hij krijgt de tijd

Tussen zijn aankomst en zijn gaan ontkwam
de tijd die nodig was geweest om te bestaan.
Zoveel wist hij. Maar onder aan het strandhotel
richtten zich de golven op en vielen neer.
Soms trad in deze buldering ineens een stilte in.
Het was alsof het eiland dan zichzelf vernam.

Dit is de tel waarin de tijd in haar geheel
opnieuw verstrijken kan. Hij kreeg de tijd!
Hij kreeg de eeuwigheid. Hij kreeg maar liefst
de zee net niet verzwolgen door de zee.

-------------------------------------------------------------
uit 'Op de Hoge' (2003)

Schrijver: Willem Jan Otten
Inzender: G.O., 2 januari 2004


Geplaatst in de categorie: tijd

3.0 met 42 stemmen aantal keer bekeken 12.980

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)