Schenken
Uit een fles vol zwart verlangen
schenkt hij zonder enig maatbesef
zijn verdroogde glas vol slangen
alom sidderend voor zijn lef
De verstilde hartstocht komt tot leven
de passie nu ook huizenhoog
haar silhouet lijkt vaag te zweven
en hij wrijft zijn tranen droog
Heel zijn wezen nu vulkanisch
de aarde trilt achter ontkurkte gloed
elke beweging, manisch, panisch
is hier de vrijheid voor zijn gemoed ?
Vertederend plooit zij haar rokje
terwijl haar blik door zijn verlangen snijdt
hij leegt de fles, beziet zijn klokje
maar zij heeft nog een vat vol tijd.
Geplaatst in de categorie: drank
Zo'n goed gedicht....
Schrijf je alleen maar met een slok op.
Echt perfect!