inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 444):

Schenken

Uit een fles vol zwart verlangen
schenkt hij zonder enig maatbesef
zijn verdroogde glas vol slangen
alom sidderend voor zijn lef

De verstilde hartstocht komt tot leven
de passie nu ook huizenhoog
haar silhouet lijkt vaag te zweven
en hij wrijft zijn tranen droog

Heel zijn wezen nu vulkanisch
de aarde trilt achter ontkurkte gloed
elke beweging, manisch, panisch
is hier de vrijheid voor zijn gemoed ?

Vertederend plooit zij haar rokje
terwijl haar blik door zijn verlangen snijdt
hij leegt de fles, beziet zijn klokje
maar zij heeft nog een vat vol tijd.

Schrijver: kees keizer, 5 maart 2004


Geplaatst in de categorie: drank

3.0 met 101 stemmen aantal keer bekeken 39.136

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Herman de Winter
Datum:
17 juni 2011
Email:
hctechnieklive.nl

Zo'n goed gedicht....
Schrijf je alleen maar met een slok op.
Echt perfect!
Naam:
margreet
Datum:
13 mei 2004
Email:
Mooi gedicht, ik vind het heel knap om op zo'n manier over zo'n onderwerp te dichten. Mijn complimenten!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)