Gedichten

gedicht (nr. 476):

Als de avond zucht

Je zit wat onderuitgezakt
op een bankje in de duinen
waar je uitkijkt over zee

de vergane glorie straalt
van het matte in je haren
waar het goud van ooit
nu grijze strengen strooit

je hand streelt oud fluweel
dat plooit rondom je dijen
hun schoonheid lang passé

je blikken staren wrang
over het ebbende getij
en in het doffe van je ogen
weerspiegelt zich de ondergang