inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 495):

Mammoet

Het is heel koud in dit gedicht.
Zo koud - voorzichtig met je netvlies -
dat je blij mag zijn om het alleen
te hoeven lezen.

Het is gemaakt van zwarte vingers
en bevroren inkt. Het staat in gletsjers
om me heen verrezen.

Ik heb er lang in rondgedwaald.
Ten slotte ben ik opgegeven,
door de wind in slaap gefluisterd,
weggedoken in de tijd -

Sindsdien kijk ik omhoog door ijs
en luister naar de eeuwigheid.

-----------------------------------------------------
Uit: 'Alle Goeds', 2001.

Schrijver: Ingmar Heytze
Inzender: JBF, 5 juni 2004


Geplaatst in de categorie: dieren

3.0 met 48 stemmen aantal keer bekeken 19.548

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Pieter
Datum:
14 juli 2022
Goed!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)