inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 510):

Er na

Als de dood nú was gekomen
had ik hem begroet als een jongere broer,
die Twist en Shout wil horen als ik
de Negende Symfonie van Mahler op heb staan;
en met een glimlach had ik aan de dood
mijn plaats afgestaan, en was ik licht, zo licht
gestorven, och, zoals
het bevroren oppervlak van sneeuw zich breken laat.
De glimlach, die wij op dingen kunnen zien, die nooit
kúnnen lachen: een boeddhabeeld, de maan,
de oostelijke horizon, zo vredig, dat
ik goddank er zelf niets van begrijp.

------------------------------------
uit: Verzamelde gedichten, 1988.

Schrijver: P.H.H. Hawinkels
Inzender: JM, 25 juni 2004


Geplaatst in de categorie: overlijden

3.0 met 93 stemmen aantal keer bekeken 51.672

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)