Gedichten

gedicht (nr. 4.271):

HET GEHEUGEN VAN TIJD

Oktober. Zondag. Ochtend
is in grijs gekleed en wilde
kastanjes vallen maar raak.

Hun boom een kerel, zijn dos
zit propvol groene stekelbollen.
Als dobbelstenen rollen ze weg,
hun hoop gericht op boomhoog.

Onweerstaanbare pralines. Rap
door kleine handen opgeraapt,
binnen als schat verloren gelegd:
dood in minder dan een winter.

Als de weerga schiet een vogel
in het holst van de boom. Weg
in een oogwenk, tussen mat loof.

Veilig, in samenhang vervat - io vivat.
Schept de A. Hippocastanum straks
als eerste nieuw blad. Lentekanjer -