inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 4.981):

Luchtbespiegeling

Een plas aarde ligt te deinen en te dampen in de zomerzon.

Langs mij heen varen zerken, platte trage aken,
het kruis een scheve mast.
Er staat geen wind, het is de zandgrond zelf
die langzaam verder schuift.
Waarheen de reis gaat, wil ik vragen.

Er komt geen antwoord.

Zittend op de kaaimuur van deze vreemde zondagmiddag
zie ik hen een voor een verdwijnen.
Ze kantelen over het randje van mijn blikveld
in het draaikolkend keelgat van een zandloper misschien.

Wie zal het zeggen.

--------------------------------------------------------------------
In opdracht gemaakt voor Oud Kerkhof in Hasselt,
opgenomen in de bundel 'Pritt.stift.lippe', 2004.

Schrijver: Eva Cox
Inzender: JB, 17 september 2022


Geplaatst in de categorie: reizen

3.0 met 31 stemmen aantal keer bekeken 13.999

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)