Gedichten

gedicht (nr. 642):

langs wulpse heuvels

het is feest
de schikgodinnen
dansen op de zinnen
van de arme dichterman
die diep van binnen weet
dat hij de poëzie aan kan

maar zij onthaarden
en gaven zich op
slinkse wijze bloot
ontaardden in een hels
kritieken geven, sloegen
alle zinnen in hem dood

ze schaterden
hun lachjes klaterden
in de ruimte die hij koos
ze vlogen zonder vleugels
streelden schaamteloos het
hete lijf langs wulpse heuvels

hij was ontzet en boos
wilde dat zijn woorden
ook de hemel toebehoorden
de poorten zijn gesloten
pas als de lezer heeft besloten zal
zijn tekst de roos hebben geschoten